20100609

Termin przedawnienia zobowiązań podatkowych od dochodów ze źródeł nieujawnionych

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Gdańsku 2009-12-03, I SA/Gd 700/09

Teza:

1. W odróżnieniu od zobowiązań podatkowych powstających w podatku dochodowym od osób fizycznych z innych źródeł przychodów, które powstają z mocy prawa, obowiązek podatkowy od dochodów powstałych z przychodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przekształca się w zobowiązanie podatkowe poprzez wymiar podatku. Zobowiązanie to nie powstaje więc bez wydania decyzji ustalającej. Upływ terminu przedawnienia wynosi w takim przypadku 5 lat i stosownie do treści art. 68 § 4 Ordynacji podatkowej liczony jest od końca roku, w którym upłynął termin do złożenia zeznania rocznego, za rok podatkowy, którego dotyczy decyzja.W odniesieniu do zobowiązania podatkowego od dochodów ze źródeł nieujawnionych, dla określenia upływu terminu przedawnienia istotne znaczenie ma więc to, w jakiej dacie podatnikowi została doręczona decyzja organu pierwszej instancji ustalająca to zobowiązanie.

2. Przepis art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej odnosi się do liczenia terminu przedawnienia zobowiązań już powstałych, a nie tych, do powstania których konieczne jest wydanie decyzji ustalającej zobowiązanie podatkowe

Sentencja:

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 3 grudnia 2009 r. sprawy ze skargi E.Ł. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 31 lipca 2009 r., nr (...) w przedmiocie ustalenia wysokości zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 rok z tytułu przychodów z nie ujawnionych źródeł lub nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach


 

1. uchyla zaskarżoną decyzję;


 

2. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz strony skarżącej kwotę (...) ((...)) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania;


 

3. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana.


 

Uzasadnienie:

Postanowieniem z dnia 25 kwietnia 2005 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego wszczął wobec E.L. postępowanie w sprawie przychodów za rok 2002 nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach lub pochodzących ze źródeł nieujawnionych.

W toku postępowania organ pierwszej instancji ustalił, że podatnik poniósł w 2002 r. wydatki w łącznej wysokości (...) zł na pokrycie których dysponował środkami w wysokości (...) zł. W konsekwencji Naczelnik Urzędu Skarbowego uznał, że kwota (...) zł nie znajduje pokrycia w uzyskanych przychodach i zgromadzonych środkach i decyzją z dnia 23 listopada 2007 r. ustalił E.L. za 2002 rok zryczałtowany podatek dochodowy od dochodów nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodu.

Od przedmiotowego rozstrzygnięcia organu pierwszej instancji skarżący złożył odwołanie domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji.

Dyrektor Izby Skarbowej, decyzją z dnia 31 lipca 2009 r. utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego.

W uzasadnieniu w pierwszej kolejności organ odwoławczy wskazał, że postępowanie podatkowe zostało wszczęte w sposób prawidłowy, albowiem postanowienie o wszczęciu zostało skutecznie doręczone ustanowionemu przez podatnika pełnomocnikowi do doręczeń. Skuteczność doręczenia została również potwierdzona w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 12 września 2006 r., sygn. akt (...). Zdaniem organu również pozostałe pisma były w toku postępowania doręczane w sposób skuteczny, albowiem korespondencja była kierowana na adres wskazany przez podatnika.

Dyrektor Izby Skarbowej nie znalazł podstaw do uwzględnienia zarzutów naruszenia wskazywanych przez E.L. przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) - dalej zwana Ordynacją podatkową oraz art. 20 ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176) - dalej w skrócie zwana PDoFizU. W szczególności, zdaniem organu podjęto wszelkie czynności dowodowe zmierzające do ustalenia tego, czy wydatki poniesione przez podatnika w 2002 r. znalazły pokrycie w uzyskanych w tym roku przychodach i mieniu zgromadzonym w okresie wcześniejszym. Jednocześnie organ zauważył, że w przypadku ujawnienia, iż poniesione wydatki przekraczają uzyskany dochód, to na podatniku spoczywa obowiązek dowodzenia tego, że znajdują one pokrycie w określonych źródłach przychodów lub posiadanych zasobach majątkowych. Tymczasem w toku prowadzonego postępowania E.L. pomimo wezwań zaniechał przedłożenia szeregu dokumentów mogących wykazać prawdziwość jego twierdzeń.

Odnośnie ustalenia wysokości kosztów uzyskania przychodów z prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej organ odwoławczy wskazał, że nie można zasadnie twierdzić, iż ich wysokość została zaniżona poprzez nieuwzględnienie całości dokonywanych odpisów amortyzacyjnych, albowiem koszty tej działalności zostały ustalone na podstawie księgi przychodów i rozchodów przedłożonej przez podatnika.

W odniesieniu do wydatku w kwocie (...) zł poniesionego z tytułu objęcia udziałów w spółce z o.o. "A" (dalej zwana Spółką) organ odwoławczy wskazał, że suma ta winna zostać zaliczona do wydatków poniesionych w 2002 r. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika bowiem, że za objęte udziały E.L. dokonał zapłaty przelewem bankowym w dniu 28 stycznia 2002 r. Za niewiarygodne organ uznał przy tym twierdzenia podatnika, że objęcie udziałów nastąpiło w zamian za zwrot pożyczki udzielonej Spółce w 2001 r.

Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej za niewiarygodne uznać należy również twierdzenia podatnika, że wydatki w 2002 roku były pokrywane ze zgromadzonych w gotówce oszczędności. W tej mierze E.L. nie przedstawił bowiem żadnego dowodu mogącego potwierdzić jego twierdzenia.

Rozważając zarzut przedawnienia organ odwoławczy wskazał, że w sprawie nie doszło do przedawnienia wydania decyzji ustalającej zryczałtowany podatek dochodowy od osób fizycznych. Termin ten, stosownie do treści art. 68 § 4 Ordynacji podatkowej upływał bowiem w dniu 31 grudnia 2008 r., a decyzja organu pierwszej instancji ustalająca ten podatek została podatnikowi doręczona 11 grudnia 2007 r., a więc przed upływem 5 letniego terminu o jakim mowa w przywoływanej normie. Organ zwrócił przy tym uwagę na to, że bez znaczenia na upływ terminu przedawnienia do wydania decyzji ustalającej zobowiązanie w z tytułu opodatkowania dochodu nie znajdującego pokrycia w ujawnionych źródłach przychodu pozostaje to, iż decyzja organu odwoławczego została doręczona po upływie pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego w którym upłynął termin do złożenia zeznania podatkowego. Istotne jest bowiem to, kiedy została doręczona decyzja organu pierwszej instancji, a zadaniem organu podatkowego drugiej instancji jest jedynie rozpoznanie odwołania w sytuacji, gdy zobowiązanie podatkowe już istnieje. Dyrektor Izby Skarbowej wskazał również, że w sprawie nie doszło do przedawnienia zobowiązania podatkowego, albowiem bieg 5 letniego terminu przedawnienia o jakim mowa w art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej rozpoczął się dopiero w dniu 27 grudnia 2007 r.

Nie zgadzając się z rozstrzygnięciem zawartym w decyzji Dyrektora Izby Skarbowej E.L. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku domagając się jej uchylenia w całości.

Zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzucił naruszenie art. 20 ust. 1 i 3 PDoFizU, art. 233 § 1 pkt 1-3 w zw. z art. 70 § 1, art. 122, art. 125, art. 165, art. 180 w zw. z art. 188, art. 191 Ordynacji podatkowej.

Według skarżącego Dyrektor Izby Skarbowej wydał swoją decyzję po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, albowiem to zobowiązanie przedawniło się z dniem 31 grudnia 2008 r. Ponadto zarzucił, że nie doszło do skutecznego wszczęcia wobec niego postępowania podatkowego, gdyż postanowienie o wszczęciu nie zostało doręczone podatnikowi, lecz osobie nieumocowanej. W odniesieniu do wydatku związanego z objęciem udziałów Spółki skarżący wskazał, że wpłata z tego tytułu dokonana w dniu 28 stycznia 2002 r. pochodziła ze środków zwróconych przez Spółkę. Powyższe zdaniem podatnika oznacza, że bilans transakcji był zerowy, a więc kwoty (...) zł nie można zaliczyć w poczet wydatków poniesionych w 2002 roku.

E.L. zarzucił również, że organy obu instancji naruszyły przepisy Ordynacji podatkowej nie uwzględniając jego wniosków dowodowych o przesłuchanie świadków M.D. i R.Z. co do faktu dysponowania pogotowiem kasowym oraz A.G. co do faktu udzielenia pożyczki i terminu jej zwrotu przez Spółkę. Końcowo poniósł, że organ odwoławczy w swoich rozważaniach nie uwzględnił odpisów amortyzacyjnych z lat ubiegłych.

Odpowiadając na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko.

Na rozprawie w dniu 3 grudnia 2009 r. E.L. wskazał, że organy podatkowe w wydatkach na utrzymanie rodziny pominęły dochód uzyskiwany przez żonę.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Na wstępie rozważań należy wskazać, że zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem.

Z kolei przepis art. 3 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) stanowi, że kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne. W wyniku takiej kontroli decyzja może zostać uchylona w razie stwierdzenia, że naruszono przepisy prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy lub doszło do takiego naruszenia przepisów prawa procesowego, które mogłoby w istotny sposób wpłynąć na wynik sprawy, ewentualnie w razie wystąpienia okoliczności mogących być podstawą wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a), b) i c) PostAdmU).

Z przepisu art. 134 § 1 PostAdmU wynika z kolei, że Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Wykładnia powołanego wyżej przepisu wskazuje, że Sąd ma prawo ale i obowiązek dokonania oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego, nawet wówczas, gdy dany zarzut nie został w skardze podniesiony.

Tak pojmując rolę Sądu stwierdzić należy, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa. Należy przy tym podkreślić, że nie wszystkie zarzuty podniesione w środku zaskarżenia zasługują na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności, odnosząc się do podniesionego zarzutu przedawnienia należy wskazać na różnicę istniejącą pomiędzy przedawnieniem prawa do ustalenia zobowiązania podatkowego, a przedawnieniem samego zobowiązania.

Pierwsza ze wskazanych sytuacji została uregulowana w art. 68 Ordynacji podatkowej. Przepis ten wskazuje, że w odniesieniu do tych zobowiązań podatkowych, które powstają na skutek doręczenia decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego, doręczenie takiej decyzji po upływie określonego terminu jest bezskuteczne co oznacza, że zobowiązanie podatkowe w ogóle nie powstaje. Po upływie określonego terminu przedawnia się więc prawo organu podatkowego do wydania i doręczenia decyzji ustalającej, a przez to wygasa ciążący na podatniku obowiązek zapłacenia podatku. Jednakże, gdy decyzja ustalająca wysokość zobowiązania podatkowego zostanie doręczona we właściwym terminie, powstaje zobowiązanie do zapłacenia podatku.

Przedawnienie zobowiązań podatkowych (uregulowane w art. 70 Ordynacji podatkowej) oznacza natomiast, że po upływie określonego czasu, zobowiązanie podatkowe, chociaż niezapłacone, wygasa łącznie z odsetkami za zwłokę. Po upływie okresu przedawnienia z mocy prawa, bez konieczności wydawania żadnych decyzji, przestaje istnieć stosunek zobowiązaniowy pomiędzy podatnikiem i wierzycielem podatkowym. Wierzyciel, chociaż niezaspokojony, nie ma już podstaw do egzekwowania zobowiązania podatkowego.

Przedawnienie zobowiązań podatkowych dotyczy wszystkich zobowiązań, bez względu na sposób ich powstania. Przedawnieniu podlegają na takich samych zasadach zarówno zobowiązania powstałe po doręczeniu decyzji ustalającej, jak i zobowiązania powstające z mocy prawa. W przypadku zobowiązań powstających po doręczeniu decyzji, funkcjonują więc dwa terminy przedawnienia: wynikający z art. 68 Ordynacji podatkowej termin do wydania decyzji ustalającej zobowiązanie i po powstaniu tego zobowiązania na skutek doręczenia decyzji ustalającej - termin jego przedawnienia określony w art. 70 Ordynacji podatkowej.

Należy przy tym wskazać, że do powstania zobowiązania podatkowego w przypadku decyzji tworzącej zobowiązanie podatkowe wystarczające jest zachowanie terminu do orzekania w sprawie wymiaru podatku przez organ podatkowy pierwszej instancji. Już bowiem z chwilą doręczenia decyzji przez ten organ zobowiązanie powstaje. Decyzja organu drugiej instancji jedynie utrzymuje w mocy lub modyfikuje treść zobowiązania powstałego wcześniej wskutek decyzji wydanej w pierwszej instancji (por. wyrok NSA z 21 czerwca 2004 r., FSK 162/04, POP 2005/2/31).

Mając na uwadze przedstawione powyżej teoretyczne rozważania stwierdzić należy, że Dyrektor Izby Skarbowej prawidłowo uznał, iż w rozpoznawanej sprawie nie doszło do przedawnienia prawa do wydania decyzji ustalającej zobowiązanie podatkowe. W odróżnieniu od zobowiązań podatkowych powstających w podatku dochodowym od osób fizycznych z innych źródeł przychodów, które powstają z mocy prawa, obowiązek podatkowy od dochodów powstałych z przychodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przekształca się w zobowiązanie podatkowe poprzez wymiar podatku. Zobowiązanie to nie powstaje więc bez wydania decyzji ustalającej. Upływ terminu przedawnienia wynosi w takim przypadku 5 lat i stosownie do treści art. 68 § 4 Ordynacji podatkowej liczony jest od końca roku, w którym upłynął termin do złożenia zeznania rocznego, za rok podatkowy, którego dotyczy decyzja.

W odniesieniu do zobowiązania podatkowego z jakim mamy do czynienia w niniejszej sprawie, dla określenia upływu terminu przedawnienia istotne znaczenie ma więc to, w jakiej dacie podatnikowi została doręczona decyzja organu pierwszej instancji ustalająca to zobowiązanie. Moment doręczenia warunkuje bowiem to, czy zobowiązanie podatkowe w ogóle powstało, czy też nie. Jak wynika z akt sprawy decyzja organu pierwszej instancji została doręczona skarżącemu w dniu 11 grudnia 2007 r., a więc przed upływem terminu przedawnienia, który zgodnie z art. 68 § 4 Ordynacji podatkowej kończył się z dniem 31 grudnia 2008 r. Nie ma więc racji skarżący twierdząc, że decyzja Dyrektora Izby Skarbowej została wydana z naruszeniem prawa, albowiem doręczono ją podatnikowi po upływie terminu przedawnienia. Jak to zostało już wyżej wskazane, w przypadku zobowiązań powstających na podstawie decyzji ustalającej wysokość zobowiązania istotne jest w jakiej dacie nastąpi doręczenie takiej decyzji. Z chwilą jej doręczenia raz powstałe zobowiązanie podatkowe istnieje i nie zmienia tego faktu późniejsza kontrola legalności decyzji ustalającej, dokonywana przez organ odwoławczy. Tymczasem swoje stanowisko skarżący opiera na nieprawidłowym założeniu, że w rozpoznawanej sprawie znajduje zastosowanie art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej. Przepis ten odnosi się natomiast do liczenia terminu przedawnienia zobowiązań już powstałych, a nie tych, do powstania których konieczne jest wydanie decyzji ustalającej zobowiązanie podatkowe.

Sąd nie dopatrzył się również uchybienia we wszczęciu postępowania podatkowego, którego skarżący upatrywał w nieprawidłowym doręczeniu postanowienia o wszczęciu z 25 kwietnia 2005 r.

Ustawodawca w przepisach Ordynacji podatkowej regulujących kwestie doręczeń jako zasadę wskazał, że pisma doręcza się stronie. Jednak, gdy strona działa przez przedstawiciela, pisma doręcza się temu przedstawicielowi. Z kolei gdy strona ustanowiła pełnomocnika, pisma doręcza się jemu (art. 145 § 2 Ordynacji podatkowej). Zatem pisma doręczane są stronie, o ile nie działa ona przez przedstawiciela lub nie ustanowiła pełnomocnika. Jeżeli strona działa przez przedstawiciela lub pełnomocnika, nie istnieje obowiązek doręczania pism stronie.

Jak wskazują na to akta sprawy, z informacji uzyskanej od Naczelnika Urzędu Pocztowego wynika, że E.L. udzielił pełnomocnictwa do odbioru korespondencji H.S. (k. 124, k. 126-127 t. 1 akt administracyjnych). Przesyłka zawierając postanowienie o wszczęciu postępowania w przedmiocie przychodów za rok 2002 nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach lub pochodzących ze źródeł nieujawnionych została doręczona na adres zamieszkania podatnika i odebrana przez ustanowionego w sprawie pełnomocnika. W świetle powyższego nie sposób uznać, że odebranie przesyłki przez ustanowionego pełnomocnika jest doręczeniem nieskutecznym.

Należy w tym miejscu wskazać, że kwestia skuteczności doręczeń ustanowionemu w sprawie pełnomocnikowi była już przedmiotem rozważań Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku w sprawie o sygn. akt (...). Po analizie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd ten doszedł do wniosku, że korespondencję wysłaną do skarżącego w kwietniu 2005 roku i odebraną przez H.S. należy uznać za prawidłowo doręczoną. Powyższe zapatrywanie Sądu zostało również zaaprobowane przez Naczelny Sąd Administracyjny, który wyrokiem z dnia 3 czerwca 2008 r. w sprawie o sygn. akt. (...) oddalił skargę kasacyjną E.L.

Pomimo braku uchybień we wskazywanym wyżej zakresie Sąd doszedł do przekonania, że zachodzi konieczność uchylenia decyzji Dyrektora Izby Skarbowej, albowiem przy wydawaniu decyzji Dyrektora Izby Skarbowej uchybiono przepisom postępowania w sposób mający istotny wpływ na wynik sprawy, a zatem stosownie do treści art. 145 § 1 ust. 1 pkt 1 lit. c) podlega ona uchyleniu.

Zgodnie z art. 122 Ordynacji podatkowej w toku postępowania organy podatkowe podejmują wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy w postępowaniu podatkowym (zasada prawdy obiektywnej). Zasada ta została skonkretyzowana w art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej, który obliguje organ podatkowy do zebrania i w sposób wyczerpujący rozpatrzenia całego materiału dowodowego. Podnieść należy, że w celu realizacji tej zasady organ podatkowy zobowiązany jest nie tylko zgromadzić pełny materiał dowodowy, ale i dokonać jego oceny. Organ zobowiązany jest ustosunkować się do każdego dowodu, bądź grupy dowodów jednorodnych i dokonać ich oceny we wzajemnym powiązaniu. Obowiązkiem organu jest więc wskazanie, na podstawie jakich dowodów ustalono stan faktyczny sprawy oraz odniesienie się do dowodów, którym odmówiono wiarygodności. Ocena materiału dowodowego powinna być zgodna z wymaganiami wiedzy, doświadczenia i logiki. Organ winien dać wyraz tym czynnościom w uzasadnieniu rozstrzygnięcia, tak, by mogły one zostać poddane kontroli sądowoadministracyjnej.

Powyższe obowiązki organu podatkowego w zakresie gromadzenia materiału dowodowego nie mają oczywiście charakteru nieograniczonego. W postępowaniu podatkowym, którego przedmiotem są ustalenia dotyczące przychodu nie znajdującego pokrycia w ujawnionych źródłach lub pochodzącego ze źródeł nieujawnionych, na prowadzącym to postępowanie organie podatkowym, spoczywa ciężar dowodzenia faktów wskazujących na wysokość poniesionych przez podatnika w roku podatkowym wydatków oraz wartość zgromadzonego przezeń w tym roku mienia. O ile więc na podatniku nie spoczywa ciężar dowodzenia tego, jakie w roku podatkowym poniósł wydatki lub mienie jakiej wartości zostało przezeń w tymże roku zgromadzone, o tyle z natury rzeczy i charakteru prawnopodatkowej instytucji opodatkowania przychodów nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach lub pochodzących ze źródeł nie ujawnionych wynika, iż ciężar dowodzenia tego, że wydatki te i wartości znajdują pokrycie w mieniu zgromadzonym w roku podatkowym oraz w latach poprzednich, które pochodzi z przychodów już opodatkowanych lub wolnych od opodatkowania, przerzucony został na podatnika - on tylko bowiem jest dysponentem pełnej wiedzy na temat przychodów w tymże roku uzyskanych (por. wyroki NSA: z dnia 25 kwietnia 2002 r. sygn. akt SA/Sz 2421/00; z dnia 20 maja 1999 r., sygn. akt III SA 6991/97 oraz z dnia 7 kwietnia 1999 r., sygn. akt I SA/Gd 101/97).

W art. 188 Ordynacji podatkowej skonkretyzowano prawo strony do czynnego udziału w postępowaniu poprzez możliwość żądania przeprowadzenia określonego dowodu. Jednocześnie ustawodawca wskazał na istniejący po stronie organu podatkowego obowiązek uwzględnienia żądania strony dotyczącego przeprowadzenia nowego dowodu, jeżeli tylko jego przedmiotem są okoliczności mające znaczenie dla sprawy. Powyższemu obowiązkowi, w toku postępowania podatkowego nie sprostały jednak organy podatkowe obu instancji, albowiem pominęły złożone przez podatnika wnioski o przesłuchanie w charakterze świadków A.G. na okoliczność udzielenia i zwrotu pożyczki przez Spółkę oraz M.D. i R.Z. na okoliczności związane z posiadaniem przez E.L. tzw. "pogotowia kasowego". Powyższe wnioski zostały zawarte w pismach skarżącego z dnia 14 listopada 2007 r. (k. 656 akt administracyjnych) i 21 grudnia 2007 r. (k. 665 akt administracyjnych).

Powyższe zaniechanie prowadzi do wniosku, że uchybiono przepisom postępowania w sposób mający istotny wpływ na wynik rozpatrywanej sprawy. Organ podatkowy, dokonując ustaleń faktycznych stanowiących podstawę wydanej decyzji nie może pominąć żadnego dowodu, jak również złożonych przez stronę wniosków dowodowych. Pominięcie któregokolwiek dowodu lub wniosku dowodowego może nasuwać wątpliwości co do zgodności z rzeczywistością ustalonego stanu faktycznego oraz może wzbudzić wątpliwości co do trafności oceny innych dowodów. Brak odniesienia się przez organ do jakiegokolwiek dowodu czy wniosku dowodowego uniemożliwia zbadanie legalności rozstrzygnięcia.

Przy ponownym rozpatrywaniu sprawy organ winien uwzględnić pogląd Sądu przedstawiony w uzasadnieniu wyroku, zgromadzić i rozpatrzyć cały materiał dowodowy i dać temu wyraz w uzasadnieniu decyzji. Dyrektor Izby Skarbowej winien rozpoznać wnioski dowodowe skarżącego bądź to poprzez przesłuchanie wnioskowanych świadków, bądź też odmówić przeprowadzenia tych dowodów gdy stwierdzi, że przedmiotem dowodu są okoliczności niemające znaczenia dla sprawy lub jeśli uzna, że okoliczności mające znaczenie dla sprawy zostały wystarczająco stwierdzone innym dowodem. Organ winien mieć przy tym na uwadze to, że możliwość nieuwzględnienia wniosku strony odnosi się do sytuacji, gdy żądanie dotyczy tezy dowodowej już stwierdzonej, ale na korzyść strony. Jeżeli jednak strona wskazuje dowód, który ma znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, przy czym zgłoszony jest na tezę dowodową odmienną, taki dowód powinien być dopuszczony (por. wyrok WSA z 02.20.2008 r., I SA/KR 1037/08).

Mając na względzie powyższe rozważania Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) PostAdmU uchylił zaskarżoną decyzję.

Zgodnie z dyspozycją art. 152 PostAdmU Sąd orzekł, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana.

O kosztach postępowania należnych stronie orzeczono na podstawie art. 200 w zw. z art. 209 PostAdmU.

Szukaj na tym blogu

Obserwatorzy