Wielkopolskie Forum Księgowych

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Gdańsku 2009-11-26, I SA/Gd 521/09

Teza:

Jeżeli dane zobowiązanie zostanie zabezpieczone hipoteką nie może się ono przedawnić, pomimo upływu biegu przedawnienia.

Sentencja:

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 26 listopada 2009 r. sprawy ze skargi Z.P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 11 maja 2009 r., nr (...) w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiąc maj 2003 roku oddala skargę.

Uzasadnienie:

Skarga Z.P. dotyczy decyzji Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 11 maja 2009 r., utrzymującej w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 2 grudnia 2008 r. dotyczącą określenia skarżącemu zobowiązania w podatku VAT za maj 2003 r. w kwocie 7 949 zł.

Zaskarżona decyzja zapadła w następującym stanie faktycznym.

W dniu 3 września 2007 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego wydał wobec Z.P. decyzję w przedmiocie zabezpieczenia zobowiązania podatnika w podatku VAT za miesiąc maj 2003 r. oraz zarządzenie zabezpieczenia tego zobowiązania. We wniosku z dnia 14 grudnia 2007 r. organ wystąpił do Sądu Rejonowego o wpis hipoteki przymusowej kaucyjnej w księdze wieczystej KW 30662 należącej do Z.P. nieruchomości, celem zabezpieczenia należności z tytułu zobowiązań podatkowych w podatku VAT za miesiąc maj 2003 r. Na podstawie wskazanego wyżej zarządzenia zabezpieczenia oraz wniosku, sąd wieczystoksięgowy w dniu 18 stycznia 2008 r. dokonał wpisu hipoteki.

Decyzją z dnia 28 marca 2008 r., nr (...) Naczelnik Urzędu Skarbowego określił Z.P. zobowiązanie w podatku VAT za miesiąc maj 2003 r. Wobec doręczenia decyzji osobie nieupoważnionej do reprezentowania Z.P. w tym postępowaniu, decyzja nie weszła do obrotu prawnego, co zostało potwierdzone w wydanym przez Dyrektora Izby Skarbowej postanowieniu z dnia 12 sierpnia 2008 r., stwierdzającym niedopuszczalność wniesienia odwołania od tej decyzji oraz w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 22 stycznia 2009 r., sygn. akt I SA/Gd 679/08.

Pozostając w przekonaniu, że decyzja z dnia 28 marca 2008 r. została doręczona prawidłowo, czego nie kwestionował również podatnik, Naczelnik Urzędu Skarbowego poinformował, że w stosunku do Z.P. wystawiony został tytuł wykonawczy SM/6/841/08 z dnia 29 kwietnia 2008 r. obejmujący zaległość w podatku VAT za maj 2003 r. wynikającą z decyzji (...) z dnia 28 marca 2009 r. W toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego w oparciu o wyżej wskazany tytuł wykonawczy organ egzekucyjny zastosował środek egzekucyjny - egzekucję z rachunku bankowego w Banku A, gdzie zawiadomienie o zajęciu zostało doręczone zobowiązanemu w dniu 7 maja 2008 r. Po ustaleniu, ze decyzja z dnia 28 marca 2009 r. nie weszła do obrotu prawnego i wycofaniu tytułu wykonawczego przez wierzyciela, organ egzekucyjny umorzył postępowanie egzekucyjne prowadzone wobec Z.P. na podstawie tytułu wykonawczego SM/6/841/08 z dnia 29 kwietnia 2008 r.

Prawidłowo doręczona Z.P. decyzja w przedmiocie podatku VAT za maj 2003 r. została wydana przez Naczelnika Urzędu Skarbowego dopiero w dniu 2 grudnia 2008 r. Określenie przez organ kwoty zobowiązania w wysokości 7 494 zł wynikało z faktu zakwestionowania prawa podatnika do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z faktur wystawionych przez B, ponieważ w ocenie organu wskazane faktury nie dokumentowały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Wobec podatnika został wydany kolejny tytułu wykonawczy (nr SM 6/2602/08 z dnia 16 grudnia 2008 r.), a w prowadzonym w jego oparciu postępowaniu organ egzekucyjny zastosował środek egzekucyjny - podobnie jak poprzednio - egzekucję z rachunku bankowego w Banku A, gdzie zawiadomienie o zajęciu zostało doręczone Z.P. wraz z odpisem tytułu wykonawczego SM 6/2602/08 z dnia 16 grudnia 2008 r. dopiero w dniu 2 stycznia 2009 r.

W związku z wniesionym przez podatnika odwołaniem, organ odwoławczy dokonał ponownego merytorycznego rozpoznania sprawy. Nie znajdując podstaw do uwzględnienia zarzutów odwołania, Dyrektor Izby Skarbowej decyzją z dnia 11 maja 2009 r. utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 2 grudnia 2008 r. określającą podatnikowi zobowiązanie w podatku VAT za maj 2003 r. w kwocie 7 949 zł.

W uzasadnieniu wskazano, że zgodnie z § 48 ust. 4 pkt 5 lit. a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonywania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 27, poz. 268 ze zm.; dalej jako rozp. MF z 2002 r.) w przypadku wystawienia faktur stwierdzających czynności, które nie zostały dokonane, faktury te nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego. Tym samym organ uznał, ze podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez B. W toku postępowania ustalono bowiem, że źródłem nabytego przez podatnika paliwa nie była wykazana w fakturach firma, mając przede wszystkim na uwadze, że R.N. potwierdził w złożonym oświadczeniu fakt wystawiania "pustych faktur", którym nie towarzyszył rzeczywisty obrót paliwem. R.N. został wykreślony z rejestru podatników VAT z dniem 30 września 2009 r., nie prowadził ewidencji zakupu, nie złożył deklaracji VAT za maj 2003 r., a zatem nie zapłacił też wynikającego z zakwestionowanych u Z.P. faktur podatku. Z drugiej strony Z.P. poza udokumentowaniem transakcji spornymi fakturami, nie wykazał żadnych okoliczności lub innych dowodów świadczących, iż istotnie pomiędzy stronami wykazanymi w nich jako sprzedawca i nabywca miały miejsce transakcje gospodarcze. Odnosząc się do złożonego przez podatnika wniosku o umorzenie postępowania organ stwierdził, że zasługuje on na uwzględnienie, ponieważ na skutek zastosowanych wobec podatnika środków egzekucyjnych w sprawie doszło do przerwania biegu przedawnienia.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Z.P. wniósł o uchylenie decyzji Dyrektora Izby Skarbowej, opierając swoje żądanie na zarzucie przedawnienia (naruszenie art. 70 § 1 Ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa Dz.U. Nr 926, poz. 137 ze zm.). W ocenie skarżącego wykazane w zaskarżonej decyzji zobowiązanie, tj. zobowiązanie w podatku VAT za maj 2003 r. zgodnie z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej przedawniło się z ostatnim dniem grudnia 2008 r. Skarżący podkreślił, że skoro decyzja Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 28 marca 2008 r. nie weszła do obrotu prawnego, to prowadzona na jej podstawie egzekucja była niedopuszczalna, a zastosowane w jej ramach środki egzekucyjne nie mogły przerwać biegu terminu przedawnienia. Nie można zaś uznać, że tak niekorzystny dla podatnika skutek jak przerwa biegu przedawniania może zostać wywołany w wyniku działania organów administracji publicznej niezgodnego z prawem (wyrok NSA z dnia 9 grudnia 2008 r., sygn. akt II FSK 1192/08). W ocenie skarżącego organ nie wyjaśnił zatem w wydanej przez siebie decyzji wszystkich okoliczności faktycznych dotyczących kwestii przedawnienia przez co naruszył także art. 122 i art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej. W szczególności nie wzięto pod uwagę, że czynności egzekucyjne, które miałyby przerwać bieg przedawnienia zostały dokonane na podstawie decyzji, które nie weszła do obrotu prawnego, która to okoliczność musiała być znana organowi odwoławczemu w związku z wydanym wcześniej postanowieniem stwierdzającym niedopuszczalność odwołania od tej decyzji.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej podkreślił, że stosownie do art. 70 § 4 Ordynacji podatkowej do przerwania biegu przedawnienia doszło w grudniu 2008 r. na skutek zajęcia rachunku bankowego skarżącego. Powołanie się przez skarżącego na okoliczność, iż czynności egzekucyjne zostały dokonane na podstawie decyzji z dnia 28 marca 2008 r. organ uznał za pozostające bez wpływu na istotę rozstrzygnięcia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Na wstępie należy wskazać, że zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sąd administracyjny sprawuje kontrolę administracji publicznej przez badanie zgodności zaskarżonych decyzji z prawem. W wyniku takiej kontroli decyzja może zostać uchylona w razie stwierdzenia, że naruszono przepisy prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy lub doszło do takiego naruszenia przepisów prawa procesowego, które mogłoby w istotny sposób wpłynąć na wynik sprawy, ewentualnie w razie wystąpienia okoliczności mogących być podstawą wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a), b) i c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. Nr 153, poz. 1270; dalej jako "PostAdmU").

Z przepisu art. 134 § 1 ustawy PostAdmU wynika, że Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą skargi. Jego wykładnia wskazuje, że Sąd ma prawo ale i obowiązek dokonania oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego, nawet wówczas gdy dany zarzut nie został w skardze podniesiony. Z drugiej jednak strony granicą praw i obowiązków Sądu wyznaczoną w art. 134 § 1 PostAdmU jest zakaz wkraczania w sprawę nową. Granice te zaś wyznaczone są dwoma aspektami mianowicie: legalnością działań organu podatkowego oraz całokształtem aspektów prawnych tego stosunku prawnego, który był objęty treścią zaskarżonego rozstrzygnięcia. Powyższe oznacza, że Sąd naruszyłby ten przepis jedynie wówczas, gdyby przekroczył określone wyżej granice danej sprawy albo gdyby ograniczył się w ocenie legalności do tylko zarzutów i wniosków skargi.

Tak rozumiejąc swoją rolę Sąd uznał, że skarga Z.P. nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ zaskarżona decyzja nie narusza prawa, w stopniu uzasadniającym wyeliminowanie jej z obrotu prawnego.

Na wstępie wskazać należy, że po wniesieniu skargi przez Z.P. na skutek wymiany pism strony skarżącej i organu podatkowego, ustalono, że w księdze wieczystej należącej do skarżącego nieruchomości w chwili wydania zaskarżonej decyzji istniał wpis hipoteki przymusowej kaucyjnej dla zabezpieczenia zobowiązania w podatku VAT za maj 2003 r., co (niezależnie od kwestii prawidłowości zastosowanych wobec skarżącego środków egzekucyjnych w postaci dwukrotnego zajęcia rachunku bankowego) uniemożliwia stwierdzenie, aby w sprawie doszło do przedawnienia zabezpieczonego tą hipoteką zobowiązania. Jak wynika z akt sprawy, Naczelnik Urzędu Skarbowego w grudniu 2007 r. wystąpił do Sądu Rejonowego z wnioskiem o wpis hipoteki przymusowej kaucyjnej w księdze wieczystej KW 30662 prowadzonej dla działki położonej w J. będącej własnością w - Z.P., celem zabezpieczenia należności w łącznej wysokości 12 296 zł z tytułu zobowiązań w podatku od towarów i usług za maj 2003 r. (karta 63 akt sądowych). Na tej podstawie (wniosek, decyzja o zabezpieczeniu i zarządzenie zabezpieczenia) sąd wieczystoksięgowy dokonał wpisu hipoteki przymusowej kaucyjnej w dniu 18 stycznia 2008 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego postanowieniem z dnia 12 marca 2009 r. uchylił zabezpieczenie na majątku Z.P. (karta 55 akt sądowych). Wobec uchylenia zabezpieczenia, które stanowiło podstawę wpisu hipoteki, organ wystąpił niezwłocznie (17 marca 2009 r.) do sądu wieczystoksięgowego z wnioskiem o wykreślenie na udziale Z.P. wpisu hipoteki przymusowej kaucyjnej w dziale IV księgi wieczystej Nr KW 30662 (karta 61 akt sądowych). Postanowieniem z dnia 28 maja 2009 r. Sąd Rejonowy oddalił wniosek organu o wykreślenie hipoteki przymusowej kaucyjnej (karta 59 akt sądowych) z powodu braków formalnych, gdzie jako objęty brakami potraktowano dokument stanowiący podstawę wpisu. W uzasadnieniu wskazano bowiem, że organ do wniosku o wykreślenie hipoteki przymusowej kaucyjnej na podstawie zarządzenia zabezpieczenia należności w egzekucji administracyjnej dołączył jedynie nieprawomocne postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Sopocie z dnia 12 marca 2009 w przedmiocie uchylenia zabezpieczenia dokonane na podstawie zarządzenia zabezpieczenia Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 3 września 2007 r. wydanego w oparciu o decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 3 września 2007 r. w przedmiocie zabezpieczenia zobowiązania podatnika w podatku VAT za maj 2003 r., ponieważ nie zawiera klauzuli prawomocności, a w ocenie sądu wieczystoksiegowego tylko takie postanowienie mogłoby stanowić podstawę wykreślenia hipoteki opisanej powyżej. Ponadto jako na drugi brak sąd wskazał na to, że postanowienie o uchyleniu zabezpieczenia nie zawiera wysokości wierzytelności zabezpieczonej przez wpis hipoteki przymusowej kaucyjnej w księdze wieczystej. Naczelnik Urzędu Skarbowego podjął dalsze działania mające na celu wykreślenie hipoteki. W złożonej od postanowienia sądu wieczystoksiegowego apelacji (karta 60 akt sądowych) organ wskazał, że orzeczenia administracyjne nie stają się prawomocne i nie jest im nadawana klauzula prawomocności, ale stają się ostateczne. Dołączone do wniosku postanowienie o uchyleniu zabezpieczenia było natomiast ostateczne w chwili orzekania przez sąd, bowiem po doręczeniu tego postanowienia w dniu 6 kwietnia 2009 r., stało się ostateczne w dniu 14 kwietnia 2009 r., podczas gdy sąd wieczystoksięgowy orzekł w sprawie wniosku w dniu 28 maja 2009 r.

Obok starań o wykreślenie hipoteki wpisanej do księgi wieczystej w dniu 18 stycznia 2008 r. na podstawie decyzji o zabezpieczeniu i zarządzenia zabezpieczenia, Urząd Skarbowy w 2009 r. podjął równoległe działania o dokonanie wpisu hipoteki przymusowej w odniesieniu do tej samej nieruchomości celem zabezpieczenia zaległości podatkowych w podatku VAT za 2003 r. wymagalnych i stwierdzonych tytułem wykonawczym SM 6/2602/08 z dnia 16 grudnia 2008 r. (karta 48 akt sądowych). Postanowieniem z dnia 25 czerwca 2009 r. Sąd Rejonowy oddalił wniosek o wpis hipoteki, stwierdzając, że skoro z dołączonego do wniosku tytułu wykonawczego wynikało, że obejmuje on wierzytelność z tytułu podatku od towarów i usług za maj 2003 r., to w ocenie sądu wieczystoksiegowego przyjąć należało, iż skuteczne egzekwowanie tej należności możliwym było do dnia 31 grudnia 2008 r., tj. w okresie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku (karta 41-42 akt sądowych ). W wyniku wniesionej przez organ skargi na powyższe rozstrzygnięcie, Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 26 sierpnia 2009 r. ponownie oddalił wniosek organu o wpis. Sąd podkreślił, że odmowa wpisu hipoteki nastąpiła z uwagi na nie dołączenie dowodu doręczenia uczestnikowi postępowania odpisu tytułu wykonawczego. Będący podstawą wpisu hipoteki tytuł wykonawczy oprócz stwierdzenia doręczenia, musi być w postępowaniu wieczystoksiegowym złożony wraz z dowodem doręczenia go zobowiązanemu (karta 44-47 akt sądowych).

Wobec tak ustalonego stanu faktycznego wskazać należy, że zgodnie z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Bieg terminu przedawnienia zostaje przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zastosowano środek egzekucyjny (art. 70 § 4 Ordynacji podatkowej). W przedmiotowej sprawie dla ustalenia, czy zobowiązanie uległo przedawnieniu kluczowe znaczenie ma jednak § 8 omawianego przepisu. Przepis ten stanowi, że nie ulegają przedawnieniu zobowiązania podatkowe zabezpieczone hipoteką i zastawem skarbowym, jednakże po upływie terminu przedawnienia zobowiązania te mogą być egzekwowane tylko z przedmiotu hipoteki lub zastawu. Z powyższego wynika zatem, że jeżeli dane zobowiązanie zostanie zabezpieczone hipoteką nie może się ono przedawnić, pomimo upływu biegu przedawnienia. Ponieważ w przedmiotowej sprawie do dnia 18 stycznia 2008 r. do co najmniej dnia 15 czerwca 2009 r. (data sporządzenia przez Naczelnika Urzędu Skarbowego apelacji od postanowienia o oddaleniu wniosku o wpis), należąca do skarżącego nieruchomość była obciążona hipoteką przymusową kaucyjną dla zabezpieczenia zobowiązania w podatku za maj 2003 do kwoty 12 296 zł, zobowiązanie to nie mogło się w tym czasie przedawnić, pomimo upływu terminu przedawnienia z dniem 31 grudnia 2008 r.

W ocenie Sądu strona skarżąca ma rację, że w sprawie nie doszło do przerwania biegu przedawnienia na skutek zastosowania środka egzekucyjnego. W przypadku środka egzekucyjnego w postaci zajęcia rachunku bankowego w Banku A, gdzie zawiadomienie o zajęciu zostało doręczone zobowiązanemu w dniu 7 maja 2008 r., nie można mówić o skutecznym zastosowaniu tego środka, ponieważ został on zastosowany na podstawie tytułu wykonawczego wystawionego w związku z decyzją z dnia 28 marca 2009 r., która nie weszła do obrotu prawnego. W przypadku kolejnego zajęcia rachunku bankowego również nie doszło do skutecznego zastosowania środka egzekucyjnego, mając tym razem na uwadze, że kopia zawiadomienia o zajęciu wraz z odpisem tytułu wykonawczego SM 6/2602/08 z dnia 16 grudnia 2008 r. została doręczona podatnikowi dopiero w dniu 2 stycznia 2009 r., a więc po upływie terminu przedawnienia. Skarżący zasadnie wskazuje, że bieg upływu przedawnienia nie został przerwany i upłynął równo po 5 latach licząc od końca roku, w którym upłynął termin płatności podatku VAT należnego za maj 2003 r., tj. z końcem dnia 31 grudnia 2008 r. Jak jednak wskazano wyżej, z uwagi na treść art. 70 § 8 Ordynacji podatkowej stwierdzona w niniejszym postępowaniu okoliczność istnienia tak w dniu wydania decyzji I instancji (2 grudnia 2008 r.), w dniu upływu terminu przedawnienia (31 grudnia 2008 r.), jak i w dniu wydania decyzji odwoławczej (11 maja 2009 r.), hipoteki kaucyjnej przymusowej nieprzerwanie od dnia 18 stycznia 2008 r. zabezpieczającej zobowiązanie w podatku VAT za maj 2003 r., wyłączyła możliwość przedawnienia się tego zobowiązania z chwilą upływu terminu przedawnienia. Zgodnie bowiem z art. 67 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (Dz.U. z 2001 r. Nr 124, poz. 1361 ze zm.) wpis hipoteki do księgi wieczystej ma charakter konstytutywny, jego dokonanie przez sąd wieczystoksięgowy spowodowało zatem powstanie hipoteki i zagwarantowało jej dalsze trwanie. Okoliczności, z powodu których hipoteka nie została wykreślona pozostają bez znaczenia dla prawidłowości zastosowania w przedmiotowej sprawie art. 70 § 8 Ordynacji podatkowej.

Wobec powyższego Sąd uznał, że zaskarżona decyzja nie narusza art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej. Z uwagi na zabezpieczenie zobowiązania hipoteką, tak długo jak długo hipoteka ta istniała w księdze wieczystej i nie została wykreślona, upływ terminu przedawnienia nie wyłączył możliwości orzekania w przedmiocie podatku VAT za 2003 r. przez organ, jak i dochodzenia od skarżącego wynikającej z tego tytułu należności, do kwoty zabezpieczonej hipoteką. W zaskarżonej i poprzedzającej ją decyzji pierwszej instancji organy wypowiedziały się zatem, co do zobowiązania, które w tym czasie niewątpliwie istniało, a wobec zabezpieczenia go hipoteką - mogło być egzekwowane także po upływie terminu przedawnienia wynikającego z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej. W przedmiotowej sprawie upływ terminu przedawnienia miał zatem jedynie ten skutek, że zaległość podatkowa w podatku VAT za maj 2003 r. mogła być egzekwowana jedynie z przedmiotu hipoteki wpisanej do księgi wieczystej, a więc istniejącej ze skutkiem od dnia 18 stycznia 2008 r. Tym samym organy prawidłowo ustaliły stan faktyczny sprawy, również w tym zakresie, w jakim przyjęły, że zobowiązanie w podatku VAT za maj 2003 r. nie uległo przedawnieniu.

Złożona przez Z.P. skarga skoncentrowała się wokół zarzutu przedawnienia. Ponieważ zadaniem Sądu było zbadanie legalności zaskarżonej decyzji w jej całokształcie, wskazać należy, że nie narusza ona prawa także w pozostałym zakresie. W ocenie Sądu organy zasadnie przyjęły, że skarżący nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez B ponieważ faktury te nie dokumentowały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. W świetle zebranego materiału dowodowego, przyjęcie, iż transakcje mogły mieć miejsce zostało wykluczone przez oświadczenie R.N., który potwierdził, że wystawione przez niego faktury były tzw. "pustymi fakturami". Ponadto ustalono, że R.N. w maju 2003 r. nie ewidencjonował sprzedaży, nie złożył deklaracji VAT i nie opłacił należnego z tego tytułu podatku. Z kolei Z.P. na etapie postępowania przed organami podatkowymi nie wykazał inicjatywy dla udowodnienia własnych twierdzeń przeciwnych, tj. że udokumentowane spornymi fakturami transakcje faktycznie miały miejsce. Na etapie postępowania sądowoadministracyjnego skarżący zaś w ogóle nie odniósł się to tej kwestii.

Z powyższych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił skargę na podstawie art. 151 PostAdmU.