Wielkopolskie Forum Księgowych

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Gliwicach 2007-03-20, I SA/Gl 1342/06

Teza:

1. Bezprzedmiotowość orzekania o zaliczkach na podatek dochodowy z dniem, z którym powstaje zobowiązanie w tym podatku, nie przekreśla możliwości rozstrzygnięcia w innym przedmiocie, a mianowicie w przedmiocie odsetek od nie uiszczonych w terminie (i w prawidłowej wysokości) zaliczek na podatek dochodowy.

2. W postępowaniu dotyczącym odsetek od nieuiszczonych w terminie zaliczek, wysokość zaliczek i wymagany termin ich uiszczenia stają się wyłącznie okolicznościami faktycznymi, których ustalenie jest niezbędne dla rozstrzygnięcia w sprawie.

Sentencja:

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 marca 2007 r. sprawy ze skargi P.H. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia (...) nr (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych oddala skargę.

Uzasadnienie:

Decyzją z dnia (...) o nr (...) Naczelnik Urzędu Skarbowego w S. określił P.H. odsetki za zwłokę od zaległości podatkowej z tytułu nie zapłaconych w terminie płatności zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych za miesiące od (...), (...) w łącznej kwocie (...) zł.

Jako podstawę wydania decyzji wskazano art. 207, art. 51 § 1 i § 2, art. 53 § 1, § 2 i § 4, art. 53a ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) oraz art. 22 ust. 1, 4 i 5, art. 23 ust. 1 pkt 1 lit.c., art. 44 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. Nr 90, poz. 416 ze zm.).

Organ podatkowy wyjaśnił, iż nieprawidłowości związane z kosztami uzyskania przychodów poniesionych w ramach prowadzonego przez P. H. Biura Handlowego (dotyczące w szczególności wydatków na remont budynku administracyjnego) miały wpływ nie tylko na wysokość zobowiązania z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych, ale również na wysokość zaliczek na podatek dochodowy za poszczególne miesiące 1999 r.

Wskazano dalej, że zgodnie art. 53a Ordynacji podatkowej, jeżeli w postępowaniu podatkowym po zakończeniu roku podatkowego lub innego okresu rozliczeniowego organ podatkowy stwierdzi, że podatnik mimo ciążącego na nim obowiązku nie złożył deklaracji, wysokość zaliczek jest inna niż wykazana w deklaracji lub zaliczki nie zostały zapłacone w całości lub w części, organ podatkowy wydaje decyzję, w której określa wysokość odsetek za zwłokę na dzień złożenia zeznania podatkowego za rok podatkowy lub inny okres rozliczeniowy, a w przypadku niezłożenia zeznania w terminie - odsetki na ostatni dzień terminu złożenia zeznania, przyjmując prawidłową wysokość zaliczek na podatek.

Wskazano dalej, iż decyzją Naczelnika Urzędu Skarbowego w S. z dnia (...) (zmieniającą decyzję tegoż organu z dnia (...)), określono zobowiązanie podatkowe P. i B.H. z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 1999 r. w kwocie (...) zł.

Wyjaśniono w tym zakresie, iż w dniu (...) P.H. wraz z małżonką, dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, nabył z nieruchomości objętej księgą wieczystą nr (...) prawo użytkowania wieczystego działki A o powierzchni (...) m2 wraz z własnością części administracyjnej budynku administracyjno-socjalnego o powierzchni użytkowej (...) m2, stanowiącego odrębną nieruchomość za cenę (...) zł. Podatnik zlecił do wykonania opracowanie dokumentacji projektowo-kosztorysowej na "adaptację budynku" na biurowiec, która składała się z koncepcji i (...) projektów budowlanych. Firma przygotowująca tą dokumentację ("A" S.A.) przystąpiła następnie do wykonania robót polegających na "adaptacji budynku przy ul. A w K. na biurowiec".

W ciągu tygodnia od dnia zakupu sporządzona również została przez rzeczoznawcę majątkowego wycena wartości rynkowej omawianej nieruchomości, w której określono jej wartość rynkową na łączną kwotę (...) zł. W operacie tym scharakteryzowano budynek jako posiadający mieszaną konstrukcję, dach dwuspadowy, tynki szlifowane, posadzki z lastryka i płytek terakota, stolarkę okienną z pcv, drzwiowo drewnianą, elewacje z tynku nakrapianego oraz instalacje elektryczne, wodnokanalizacyjne i teletechniczne jak i centralne ogrzewanie z sieci zewnętrznej. Z operaty wynikało, iż budynek na dzień jego sporządzenia był w stanie technicznym dobrym ze sprawnymi instalacjami.

Z kolei projekt adaptacji tego budynku na biuro handlowe przewidywał zmiany: części kondygnacji przyziemia, dwóch kondygnacji nad przyziemiem oraz piwnicy - na wymiewnikownię. W części parteru zaprojektowano wejście główne z holem oraz recepcję. Kondygnację powyżej zaadaptowano na pomieszczenia działu handlowego, działu transportu oraz księgowość. Na II piętrze zaprojektowano salę konferencyjną, gabinet i pokój dyrektorów, biuro asystentów oraz sekretariat. Na I i II piętrze zaprojektowano również aneksy kuchenne oraz węzy sanitarne. Zmiany przewidziano również w odniesieniu do wykończenia elewacji frontowej - na jej fragmencie zaproponowano montaż ściany strukturalnej firmy "B". W przedstawionym projekcie przewidziano szereg robót murowanych, wyburzeniowych i montażowych. Z dniem (...) stycznia 1999 r. przedmiotowa nieruchomość została wprowadzona do ewidencji środków trwałych w wartości przyjętej według powyższego operatu szacunkowego, tj. o wartości (...) zł, przy czym podatnik nie dokonywał w 1999 r. odpisów amortyzacyjnych.

Wskazano, iż w 1999 r. podatnik nie prowadził na tej nieruchomości działalności gospodarczej, przy czym w roku tym przeprowadzono na szeroką skalę prace, które zostały wymienione w projekcie adaptacji budynku. Poniesione wydatki podatnik zaksięgował na koncie "środków trwałych umarzanych w czasie" w kwocie (...) zł, określając je jako adaptację i modernizację budynku oraz na koncie "pozostałe koszty budynku administracyjnego" w kwocie (...) - traktując je jako remont budynku.

Organy podatkowe obu instancji przyjęły, że ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. Nr 90, poz. 416 ze zm. - w brzmieniu obowiązującym w 1999 r.) jak i wydane na jej podstawie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 17 stycznia 1997 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (Dz.U. Nr 6, poz. 35 ze zm.) nie definiują pojęć remontu i ulepszenia. Odwołując się do orzecznictwa sądowego i literatury - organy podatkowe stanęły na stanowisku, że istotą remontu jest przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, bez zmiany jego charakteru. Ponadto drugą istotną cechą remontu jest założenie, że następuje on w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). W ocenie organów - prace remontowe, mają więc na celu utrzymanie środka trwałego we właściwym stanie, a nie przekształcenie, używanego wprawdzie już wcześniej dla różnych celów, obiektu w środek trwały - stworzeniu go niejako od podstaw.

Następnie organ podatkowy wskazał, iż w odwołaniu decyzji organu pierwszej instancji pełnomocni strony wskazał generalnie, że w sytuacji gdy istniały wady dotyczące określenia wysokości zobowiązania podatkowego za 1999 r. - to brak było podstaw do wydania decyzji określającej wysokość odsetek za zwłokę w rozumieniu art. 53a Ordynacji podatkowej.

Po rozpatrzeniu odwołania Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji w sprawie określenia wysokości odsetek za zwłokę w kwocie (...) zł od niewpłaconych w terminie zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych za miesiące od (...) do (...).

Organ odwoławczy utrzymywał, iż zgodnie z obowiązującymi przepisami odsetki za zwłokę naliczane są od wszystkich zaległości podatkowych, w tym także od nieuregulowanych w terminie zaliczek na podatek - stanowiących element podatku należnego za rok podatkowy, jak i przekraczających wysokość podatku należnego za rok podatkowy, z zastrzeżeniem art. 54 Ordynacji podatkowej.

W skardze na decyzję Izby Skarbowej pełnomocnik podatników wniósł o jej uchylenie w całości, zarzucając naruszenie art. 53a Ordynacji podatkowej w zw. z naruszeniem:

- art. 22 ust. 1 w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, poprzez niewłaściwą wykładnię, wskutek czego strona skarżąca została bezpodstawnie pozbawiona prawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na remont budynku biurowego,

- art. 122 w zw. z art. 187 § 1, art. 188, art. 191 oraz art. 210 § 1 i § 4 Ordynacji podatkowej, co miało istotny wpływ na wynik sprawy.

W uzasadnieniu skargi wskazano, iż nie nastąpiła - w zakresie prac budowlanych - zmiana charakteru (przeznaczenia, funkcji) przedmiotowej nieruchomości. Zdaniem pełnomocnika, prace remontowe związane z tą nieruchomością miały na celu przywrócenie jej pierwotnego stanu technicznego i użytkowego. Pełnomocnik nie zgodził się z uznaniem, że cechą remontu jest założenie, iż następuje on w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem eksploatacji (zużycia), gdyż takie twierdzenie prowadziłoby w wielu przypadkach do bezpodstawnej kwalifikacji wydatków związanych z nieruchomością jako wydatków nie stanowiących remontu. Strona skarżąca podkreśliła, iż wydatki związane z nieruchomością dotyczyły zarówno prac o charakterze stricte remontowym jak i prac mających na celu ulepszenie tej nieruchomości, przy czym większa część wydatków poniesiona została na prace związane z ulepszenie (mianowicie (...) zł). Pełnomocnik zarzucił również, że w uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy posługując się pojęciem "ulepszenia" używa go w znaczeniu potocznym, a zatem odbiegając od jego rozumienia zgodnie z przepisami prawa podatkowego. W jego ocenie, wydatki związane z pracami remontowymi nie zwiększyły wartości technicznej i użytkowej, gdyż ich celem było jedynie przywrócenie "sprawności i używalności" tej nieruchomości.

W dalszej części uzasadnienia skargi pełnomocnik zarzucił złamanie przepisów prawa podatkowego i zwróci uwagę na to, iż pomimo złożenia wniosku o uzupełnienie materiału dowodowego o opinię biegłego z zakresu budownictwa (która miała stanowić jedyną rzetelną przesłankę do podziału przedmiotowych wydatków) organ podatkowy drugiej instancji nie uwzględnił tego wniosku, uznając, że podział wydatków związanych z przedmiotową nieruchomością wynika wprost z dokumentacji technicznej.

Końcowo strona skarżąca zarzuciła organowi odwoławczemu brak uzasadnienia w zakresie wydatków poniesionych na najem lokalu i wywozu nieczystości za grudzień 1998 r. w kwocie (...) zł oraz na nabycie usług Biura Handlowego A.S. w kwocie (...)zł. Niezrozumiałym też dla strony było uznanie zakwestionowanego wcześniej wydatku za koszt uzyskania przychodu w kwocie (...) zł i jednocześnie zwiększenie kwoty zobowiązania podatkowego.

Zdaniem pełnomocnika, z uwagi na opisane wyżej wady dotyczące określenia wysokości zobowiązania podatkowego, brak było podstaw do wydania decyzji określającej wysokość odsetek za zwłokę w rozumieniu przepisu art. 53a Ordynacji podatkowej.

Izba Skarbowa wniosła o oddalenie skargi, podtrzymując argumenty zamieszczone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Odnosząc się do zarzutów skargi organ odwoławczy wskazał, że strona nie wniosła żadnych zarzutów merytorycznych odnośnie samego sposobu naliczania odsetek jak też ich kwoty.

W związku z tym Dyrektor Izby Skarbowej przedstawił swoje stanowisko w odniesieniu do zarzutów dotyczących decyzji wymiarowej.

Wyjaśnił zatem, iż uznanie wykonanych prac za remont wiąże się z charakterem i terminem ich wykonania, przy uwzględnieniu terminu przyjęcia środka trwałego do używania i jego stanu technicznego w dacie przyjęcia do używania. Natomiast do wydatków na ulepszenie środków trwałych zalicza się wydatki na:

- przebudowę, czyli zmianę istniejącego stanu środków trwałych na inny, powodującą dostosowanie do pełnienia innych funkcji, zmianę warunków technicznych i użytkowych,

- rozbudowę, tj. powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych w szczególności budynków i budowli, linii technologicznych,

- rekonstrukcję, tj. odtworzenie (odbudowanie) zużytych całkowicie lub częściowo składników majątkowych,

- adaptację, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu, niż wskazywało jego pierwotne przeznaczenie, albo nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych,

- modernizację (unowocześnienie), tj. m.in. wykonanie w istniejącym obiekcie robót budowlanych, powodujących wzrost wartości użytkowej tych środków w stosunku do wartości z dnia przyjęcia do użytkowania, czy też wyposażenie obiektu o nowe elementy składowe.

Dyrektor Izby Skarbowej podkreślił, iż dla uznania, że w danej sprawie mamy do czynienie z ulepszeniem wystarczy stwierdzenie, że występuje chociażby jeden z ww. rodzajów ulepszenia.

W konsekwencji organ odwoławczy stwierdził, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że nie był to remont w istniejącym środku trwałym, ale ulepszenie polegające na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji i modernizacji. Nakłady poniesione przez podatnika na obiekt przy ul. A były wydatkami o charakterze inwestycyjnym, mającym na celu wytworzenie majątku trwałego w postaci środka trwałego, odpowiadającego koncepcjom i wymaganiom podatnika w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Zdaniem organu, rozmiar i charakter planowanych, a następnie zrealizowanych prac budowlanych mających na celu doprowadzenie nieruchomości do stany odpowiadającego wymogom i potrzebom firmy P.H., został ustalony na podstawie przedłożonych w toku prowadzonego postępowania projektów poszczególnych branż, dołączonych do faktur kosztorysów, przedłożonych plansz wyburzeń, dołączonych zdjęć obrazujących stan nieruchomości po przeprowadzeniu prac budowlanych. Dokumentacja ta w sposób wyraźny wskazuje, iż nastąpiła poważna zmiana rozkładu pomieszczeń z tradycyjnych (niewielkich, w kształcie prostokąta) na pomieszczenia bardziej przestronne o asymetrycznych kształtach (nawiązujących do architektonicznej koncepcji (...)).

Dyrektor Izby Skarbowej wyjaśnił dalej, że w następstwie powyższych prac, zmieniających dotychczasową substancję budynku, przeprowadzono szereg innych prac noszących znamiona:

- modernizacji (wykonanie izolacji cieplnych, przeciwwodnych, przeciwwilgociowych, instalacji zasilającej sprzęt komputerowy i in.),

- adaptacji bądź modernizacji (wydatki na demontaż dotychczasowej stolarki drzwiowej i okiennej i zastąpienie jej nową, demontaż instalacji elektrycznej i układanie nowych przewodów, demontaż przewodów kanalizacyjnych, gazowych, a następnie montaż nowej instalacji c.o., zerwanie posadzek, uzupełnienie tynków, malowanie ścian, pokrycie dachów papą rozebranie rynien i montaż nowych, rozebranie nawierzchni z kostki brukowej itp.).

Powyższe oznaczało, iż w wyniku przeprowadzonych prac uzyskano obiekt o niewątpliwie wyższym standardzie, zmienionych parametrach technicznych i wartości użytkowej nie ż w dniu jego nabycia. Dyrektor Izby Skarbowej podkreślił, iż wykonane prace miały znaczny zakres finansowy w stosunku do wartości zakupu środka trwałego, gdyż przewyższały ponad (...) - krotnie wartość nabycia nieruchomości.

Organ podatkowy wyjaśnił także, że w przedmiotowej sprawie nie zachodziła konieczność powołania biegłego do oceny prac wykonanych w obiekcie przy ul. A, gdyż o nieuznaniu wydatków na te prace za koszty uzyskania przychodów zdecydowały dokumenty źródłowe w postaci dokumentacji dotyczącej rozkładu pomieszczeń na poszczególnych kondygnacjach przed przeprowadzonymi pracami oraz po ich zakończeniu, dołączonych do faktur kosztorysów powykonawczych z wyszczególnieniem wykonanych prac oraz ustalenia poczynione w trakcie przeprowadzonego postępowania uzupełniającego.

Odnosząc się do zarzutu braku uzasadnienia decyzji organu II instancji w zakresie zakwestionowanych wydatków podatnika na najem lokalu i wywóz nieczystości za grudzień 1998 r. w kwocie (...) i na nabycie usług Biura Handlowego A.S. w kwocie (...) zł wskazano, iż organ odwoławczy poddał analizie całość sprawy (o czym świadczy dokonanie wymiaru uzupełniającego), to jednak - z uwagi na brak w obu odwołania zarzutów w tym zakresie - uznano, iż zakwestionowanie powyższych wydatków nie budzi zastrzeżeń. Zwrócono uwagę, iż przyczyny wyłączenia z kosztów powyższych wydatków zostały szczegółowo przedstawione zarówno w pierwotnej decyzji organu pierwszej instancji jak i w decyzji zmieniającej z dnia (...). Wyjaśniono dalej, iż wydatek w kwocie (...) zł udokumentowany fakturą z dnia (...) winien zostać zarachowany w koszty uzyskania przychodu z działalności gospodarczej za rok 1998, ponieważ odnosi się do przychodów osiągniętych w tym właśnie roku. Z kolei wydatek w kwocie (...) wynikał z umowy z dnia (...) zawartej między podatnikiem a A.S., która była przedmiotem badania i oceny organów podatkowych przy okazji sprawdzania prawidłowości rozliczeń podatnika z podatku dochodowego za 1998 r. Dokonane w tym zakresie ustalenia wykazały, iż powyższa umowa faktycznie nie doszła do skutku, gdyż A.S. nie wyszukiwała na rzecz przedsiębiorstwa P.H. żadnej nieruchomości. Podkreślono, iż stanowisko organów podatkowych znalazło poparcie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 20 lutego 2006 r. sygn. akt I SA/Gl 1089/05, oddającym skargę P. i B.H.

Wskazano ponadto, iż wydatek w kwocie (...) z tytułu prowizji dla Biura Handlowo-Usługowego W.K. został uznany za koszt uzyskania przychodu, a przez to nie zwiększał (wbrew twierdzeniom strony) kwoty zobowiązania podatkowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest uzasadniona, albowiem wbrew jej twierdzeniu zaskarżona decyzja nie narusza prawa.

Przystępując w tym stanie rzeczy do oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji zwrócić należy w pierwszej kolejności uwagę, że zgodnie z art. 44 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy osiągający dochody z działalności gospodarczej obowiązani byli wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy według ściśle określonych zasad. Zaliczki miesięczne za okres od (...) do (...) należało uiścić się w terminie do dnia 20 każdego miesiąca za miesiąc poprzedni.

Zaliczki zatem powinny być zapłacone w przewidzianych ustawą terminach, a za ich nieuiszczenie w terminie pobiera się odsetki za zwłokę (zgodnie z art. 51 § 1 i 2 oraz art. 53a Ordynacji podatkowej).

Zwrócić należy uwagę na powiązanie zaskarżonej decyzji z decyzją wymiarową dotyczącą zobowiązania strony w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1999 r. Co istotne, wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 20 marca 2007 r. sygn. akt I SA/GL 1341/06 oddalono skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w S. z dnia (...), określającą zobowiązanie podatkowe małżonków H. za 1999 r. w wysokości (...) zł.

W uzasadnieniu tego wyroku wskazano w szczególności, iż dla celów podatkowych wszystkie zmiany jedynie trwale przywracające pierwotny poziom techniczny środka trwałego uznać należy za remont, który nie powoduje zwiększenia jego wartości użytkowej w porównaniu z momentem jego oddania do używania, a wszystkie zmiany trwale ulepszające (unowocześniające) środek trwały należy uznać za modernizację, która zwiększa wartość użytkową tegoż środka. Tym samym uznano, że zakupiona przez skarżących nieruchomość, stanowiąca środek trwały została niewątpliwie ulepszona, gdyż wydatki poniesione na przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację i modernizację spowodowały wzrost jej wartości użytkowej w stosunku do tej wartości z dnia przyjęcia środka trwałego (budynku) do używania, mierzone w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością i kosztami eksploatacji (§ 6 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 stycznia 1997 r.).

Poza sporem pozostaje w niniejszej sprawie fakt, iż podatnik nie uiszczał należnych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w prawidłowej wysokości.

W zaskarżonej decyzji określone więc zostały odsetki od nieuiszczonych zaliczek na podatek dochodowy. Stwierdzić przy tym należy, iż bezprzedmiotowość orzekania o zaliczkach na podatek dochodowy z dniem, z którym powstaje zobowiązanie w tym podatku (a więc po upływie ostatniego dnia kwietnia 2000 r.), nie przekreśla możliwości rozstrzygnięcia w innym przedmiocie, a mianowicie w przedmiocie odsetek od nie uiszczonych w terminie (i w prawidłowej wysokości) zaliczek na podatek dochodowy. W postępowaniu dotyczącym odsetek od nieuiszczonych w terminie zaliczek organ podatkowy prawidłowo więc rozstrzygnął o odsetkach, przyjmując trafnie, że wysokość zaliczek i wymagany termin ich uiszczenia stają się wyłącznie okolicznościami faktycznymi, których ustalenie jest niezbędne dla rozstrzygnięcia w sprawie.

Prawidłowo więc ustalono następnie wysokość należnych zaliczek do zapłaty, uwzględniając powstałą zaległość podatkową, stawkę odsetek w stosunku rocznym i okres naliczania odsetek (podatnik nie przedstawił w tym zakresie żadnych zarzutów).

Istotnym jest także fakt przerwania biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego wskutek wpłat dokonanych przez podatnika w dniach (...), ((...) zł) i (...) ((...) zł) oraz zaliczenia nadpłaty z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003 r. Zaległość z tytułu odsetek za zwłokę od nie wpłaconych w terminie zaliczek za okres od (...) do (...) 1999 r. w kwocie (...) zł została również zapłacona przez podatnika w całości w wymaganej kwocie w dniu (...).

Zauważyć przy tym należy, iż odsetki od zaległości podatkowej z tytułu podatku dochodowego za 1999 r. nie nakładały się na siebie, gdyż w decyzji wymiarowej z dnia (...) nr (...) określono jedynie wysokość zobowiązania podatkowego za 1999 r. bez odsetek za zwłokę. Zatem, prawidłowo organy podatkowe zastosowały w niniejszej sprawie przepis art. 53 § 2 Ordynacji podatkowej.

W sumie zatem z dotychczasowych spostrzeżeń wynika, iż organom podatkowym rozstrzygającym w rozpatrywanej sprawie niepodobna postawić zarzutu naruszenia prawa. Tylko zaś taki zarzut, należycie uzasadniony, mógłby stanowić podstawę do uwzględnienia żądania strony skarżącej i uchylenia zaskarżonej decyzji. Wobec tego Sąd oddalił skargę w trybie art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1269).